De Kersentuin

Elsie de Brauw en Pierre Bokma in fascinerende en ontroerende Kersentuin

Voor Johan Simons is Tsjechovs werk een late ontdekking, maar na de regie van ‘Oom Wanja’ voor de Münchner Kammerspiele in 2013 is hij helemaal om en kiest nu Tsjechovs laatste een meest tragische stuk. "Hiervoor voelde ik mijzelf daar nog niet helemaal rijp voor", zegt de regisseur zelf hierover. Deze Kersentuin is een voorstelling over verlies, ontworteling, maar ook verlossing. Met prachtige rollen van topacteurs als Elsie de Brauw, Oscar Van Rompay en Pierre Bokma. 

'De Kersentuin' is Tsjechovs laatste stuk. Geschreven aan het begin van de 20e eeuw is het een voorafspiegeling van een oprukkend neoliberalisme, dat alles op zijn weg onderwerpt aan de logica van het geld. De kersentuin is als een moderne hof van eden: een plek waar harmonie heerst en ieder zijn plaats heeft. Wanneer de eigenares Ljoebov Ranjevskaja zich weigert te schikken naar de wetmatigheden van het geld wordt ze, samen met haar dierbaren, als een moderne Eva van haar landgoed verdreven. In 'De Kersentuin' resoneert iets mee van onze tijd, waarin financiële schuld gelijk staat aan zonde tegen een allesoverheersend geloof. Hier kunnen we niet blijven. We moeten terug naar het verleden. Of we storten ons in een toekomst waarin alles anders zal zijn.

Gratis inleiding voorafgaang aan de voorstelling om 19.15 uur.

Klik hier voor een mooi interview met Johan Simons. En beluister hier voor een telefonisch interview over De Kersentuin van Chantal Pattyn (Klara) met Johan Simons.

• Tekst: Anton Tsjechov
• Regie: Johan Simons
• Spel: Elsie de Brauw, Lien Wildemeersch, Oscar Van Rompay, Els Dottermans, Benny Claessens, Pierre Bokma en Alejandra Theus

Uit de pers:

'De interessante visie die Simons met zijn bewonderenswaardige cast van spelers uitdraagt, is er een van volkomen ontheemding.' (NRC Handelsblad)

'Door de personages in een ondiepe poppenkast te plaatsen weet hij de Russische tekst nieuwe lading te geven. In veel ensceneringen is Ranevskaja het tragische slachtoffer van haar nostalgische hang naar het verleden, waardoor ze juist alles kwijtraakt wat ze heeft. Simons kiest een andere, minstens zo interessante ingang waarbij het verlies juist de verlossing van de familie inluidt.' (Trouw)

'Voor een verderlichte Tsjechov, waarin het menselijk onvermogen baadt in zachte melancholie, ben je bij Johan Simons niet aan het juiste adres. In zijn kersentuin heerst een sinistere ondergangsstemming.' (De Standaard)

'De Kersentuin' is schouderbreed theater waar je het bij momenten, letterlijk, benauwd van krijgt. De oogkleppen die de personages dragen en de drang om alles zelf op te lossen, en uit de financiële put te klimmen, zijn mooie metaforen voor het individualisme van deze tijd.' (Het Nieuwsblad)

'Simons analyseert en dissecteert als nooit tevoren. Gevolg is een bijna ondragelijk intense ‘De kersentuin’. Er is echter ook troost, die bij Simons naar aloude gewoonte uit de muziek opwelt. Visueel wordt het leed dankzij de uitnemende cast efficiënt uitvergroot, terwijl de soundtrack al het lijden als een warme mantel omvat.' (Cutting Edge)

'In een bizar decor acteren de spelers op een wijze die doet denken aan het einde van de stomme film, met veel schaduwspel, en de gesproken film, met slapstick en overacting. Waarmee Johan Simons terugkeert naar wat Tsjechov wilde: een komedie.' (Knack Focus)

[ticket inclusief drankje | bewaakte garderobe]